دوبـاره بـزم عـزا؛ باز مـرثـیـه خـوانی           دوباره سفـرۀ روضه دوبـاره مـهـمانی

سلام حضرت صاحب عزاکه ازچشمت           جـدا نـگـشـتـه دمـی؛ ابـرهـای بـارانـی

در این مقام، که تنها برای محرم هاست           سپاس ازاینکه مرا اهل خویش می دانی

توارث برده ای ازمادرت که روزو شبت           چنین عجین شده با گریه هـای طـولانی

دوباره روضه بخوان تا که بشکند قلبم           دوبــاره آه بـکــش تـا مــرا بـسـوزانـی

بـگـو بـه مـردم نـامـرد شهـر پیـغـمـبر           کجاست غـیرتتان پس چه شد مـسلمانی